Column

[Column] 3 maanden

Het is aanstaande zaterdag precies 3 maanden geleden. 3 maanden geleden had ik mijn vader aan de telefoon, huilend. “Ze heeft pijn Laura, ze heeft zo ontzettend veel pijn”

De dierenarts was er al en vertelde mij over de telefoon wat ik al wist. Het was klaar, over en uit. Onze stoere pony had de strijd na twee jaar kwakkelen, verloren. Ik zat aan de andere kant van Nederland, met tranen in mijn ogen, naar mijn telefoon te staren. Mijn ouders wonen in Groningen en ik zou niet meer de tijd hebben, om afscheid te kunnen nemen.

De laatste twee jaar leefde ik in onzekerheid, elke keer als mijn telefoon ging, en ik zag dat het mijn ouders waren nam ik met een brok in mijn keel op. Zou er iets met Diana zijn? Twee jaar lang reed ik met een steen in mijn maag naar mijn ouders, zou Diana weer meer zijn afgevallen?
Het gevoel wat ik had, in de eerste week naar haar dood, was opluchting. Opgelucht dat de strijd die ze moest voeren ten einde was.

Na de opluchting kwam het verdriet. Intens verdriet. Ik ga niet eens een poging wagen om te omschrijven hoe het voelt. En een foto plaatsen, hoe dat er bij mij uitziet, lijkt me ook niet bezoeker-verhogend.
Tijdens de meest verdrietige momenten, luister ik graag naar muziek. Verwacht het of niet, maar ik luister naar rock. Hoe harder de rock, hoe beter de uitlaatklep. Vorige week was ik naar het concert van Volbeat in de Ziggo Dome. Sowieso ben ik niet erg uitbundig bij concerten, maar nu was ik nog stiller dan anders, naar de muziek aan het luisteren. Ik kan heel emotioneel worden door muziek en na het nummer ‘Goodbye Forever’ zat de Maybelline Volum’Express dan ook elders op mijn gezicht.

Zo gaan de dagen voorbij. Werken, hardlopen, paardrijden, muziek luisteren. De normale gang van zaken. Soms heb ik dan even een momentje, zoals vandaag. Er stonden nog foto’s van Diana op de computer van mijn vriend, die hij naar mij had toegestuurd. Foto’s van twee jaar geleden, foto’s waarvan ik destijds dacht dat het de laatste zouden zijn. Met een glimlach bedenk ik me, dat ik twee jaar extra van Diana heb mogen genieten.

De glimlach blijft, want op de foto’s staat Diana precies zoals ze was. De grote boef die ze was. Het verdriet blijft maar de glimlach ook. Zelfs nu nog, kan ze doen waar ze het beste in was, mij laten lachen.

Diana <3

Happiness, I’m sorry you’ve been on hold
The doors will be open, bring it all home

 

Verder lezen:

1 Reactie(s)

  • Reply
    Bernette
    27 november 2016 at 14:07

    Heel veel sterkte. De moeilijke momenten zullen nog regelmatig de kop op steken, maar ik vind het fijn te lezen dat je nu al met een glimlach naar de foto’s kan kijken. <3

Plaats een reactie