Als ik op stap voel ik de spanning meteen. Dit voelt absoluut anders aan dan gisteren. Als klap op de vuurpijl ligt er nog een klein laagje sneeuw en is het koud. Fijne combinatie. Doorzettingsvermogen is belangrijk dus ik ga ervoor. De belangrijkste taak van vandaag is rechthouden. Zitten, rechthouden en gaan. Bumpy ride in 3,2,1…
Het ritje verloopt zoals ik al had gedacht. Alles behalve comfortabel, alsof ik op een skippy bal zit. Eentje gevuld met beton dan. Lekkere souplesse… elke beweging klapt direct door in mijn rug. Als we bijna thuis zijn moeten we een klein stoepje op. Mijn verlichte zit was leuk geprobeerd, maar dat houdt het gestuiter niet tegen. Ongecontroleerd stuiteren we de weg over. Voor de zoveelste keer, en luisteren? Ho maar.
Ik geef het toe: op zulke momenten vind ik het lastig om mijn geduld te bewaren. Je weet wel dat het geen zin heeft om al je frustraties eruit te gooien, maar je kunt het allicht proberen. Je weet nooit hoe hij er eindelijk van leert.
Hij. Mijn vriendje de wielrenner, die de banden van mijn fiets weer eens kneiterhard heeft opgepompt.
Nog geen reacties