De dag dat deze column online komt is de grote dag. De kwart marathon van Rotterdam, tevens mijn allereerste hardloopwedstrijd. Als je wilt weten of ik het heb gehaald moet je even mijn Instagram checken. Daar staat waarschijnlijk een heerlijke cliché medaille foto op. Hoop ik dan natuurlijk. Kan er ook eentje zijn waar ik kuipend opsta.
Hardloopwedstrijden en paardenwedstrijden verschillen wel een beetje van elkaar. Om maar een klein onderdeel aan te snijden: de kleding.
Toen de regels in paardenland werden versoepeld, ging dat bijna gepaard met slachtofferhulp. Het idee dat we in het vervolg, in alle kleuren van de regenboog mochten starten kwam hard aan. Kleine vraag tussendoor: hoeveel personen ken jij die in het roze of een andere opvallende kleur starten? Precies, kamp conservatief kan opgelucht adem halen. Zelfs de niet meer verplichte plastron gaat braaf mee op wedstrijd. En de toegestane zwárte handschoenen? Zero.
Weinig sporten zijn zo zwart/wit als de paardensport. Letterlijk. Ok, ik geef toe, ik start ook in het zwart. Mocht er een tijd komen dat ik meer wedstrijden rijd dan afzeg, dan wil ik denk ik ook nog wel een andere fancy set. Tot die tijd kan ik helemaal los op de hardloopoutfits. Fluoriserend, 10.000 kleuren, dierenprintjes, het sterrenstelsel: echt alles is te koop. Niet alleen in kleding, qua schoenen en accessoires gaat het ook nog even door. Flink uitpakken dus voor mijn eerste wedstrijd. Of eigenlijk, inpakken. In plaats van een paard te wassen, knotten te maken, tuig te poetsen en een auto vol spullen in te pakken hoef ik nu alleen mijn rugzakje te vullen. Ik leg mijn outfit ook alvast klaar. Een zwartwit haarbandje, een zwart telefoonhoesje voor aan mijn arm, een zwart shirtje en een grijze broek… Tot zover mijn poging tot een kleurrijke outfit. Gelukkig zijn mijn schoenen niet zwart.
Nee.. die zijn wit. Shoot. Eens een paardenmeisje…
Nog geen reacties