Kira heeft een ongelukje gehad op de wei. Eentje met een gapend gat en een spronggewricht formaatje voetbal tot gevolg. De afgelopen weken stonden dan ook in het teken van dierenartsbezoekjes, wondverzorging, injecties en zorgen. Na een bezoek, inclusief pyjamafeestje van 4 dagen, bij de kliniek lijkt het gevaar te zijn geweken voor enge gewrichtinfecties en lijkt er inwendig ook niets beschadigd te zijn. Schouders eronder en werken aan het herstel!
De herstelwerkzaamheden bestaan onder andere uit het geven van antibiotica. 2 dikke pasta-spuiten per dag, als ik Kira mag geloven zijn ze níét te vreten.
Noem me een hysterische paardenmoeder maar als het gaat om het geven van medicatie dan vertrouw ik niemand, behalve mezelf. Niks geen spuit op de voerkar, maar met eigen ogen zien dat de volledige spuit naar binnen gaat op gezette tijden.
Voor mijn werk rijd ik dus langs stal om het dagelijkse riedeltje van medicijn en wondverzorging af te werken. Er is één verschil met deze vroege bezoekjes: mijn kleding moet schoon blijven. Mijn collega’s weten dat ik een paard heb maar ze hoeven het van mij niet perse te zien en te ruiken.
Het eerste wat je beseft is hoe vaak je onbewust je paard even een kriebeltje en aaitje geeft. Zit er ’s ochtends niet in, niets is hardnekkiger onder je nagels dan paardengeur.
- Afstand houden dus
- Opletten dat je met je nette schoenen niet in een verse berg paardencompost gaat staan
- Briesende paarden ontwijken
- Aanrakingen tussen staloppervlakten en je kleding voorkomen
- Niet door een wolk van vliegenspray wandelen
- Handen wassen in plaats van aan je broek vegen (zou ik natuurlijk anders ook nooit doen…)
Al met al een heleboel inspanning, en dan is mijn werkdag nog niet eens begonnen. Gelukkig is Kira heel dankbaar en blijft ze mij motivatie geven in zulke situaties. Als we naar de wei lopen geeft ze mij een bemoedigend duwtje in mijn rug. Met haar neus. Waar nog een heel klein beetje antibiotica-pasta aan zat.
Noooooooooo!
Nog geen reacties