Column

[Column] Een echte ruiter

Van je paard vallen hoort er een beetje bij. Op de manege zeiden ze altijd dat je pas een echte ruiter bent als je 7 keer van je paard bent gevallen. Ik bleek al vrij snel een echte ruiter te zijn.

Trouw elke week werd ik door mijn moeder naar de manege gebracht, om daar vervolgens met een big smile weer vandaan te komen. De dagen aftellend totdat ik weer mocht. In de zomer was het dubbel feest, dan gingen de pony’s op vakantie naar een weiland in het bos en werden de rondjes in de bak vervangen voor bosritten. Zo ook die bewuste dag. De vakantie was bijna voorbij en ik ging nog een laatste buitenrit maken samen met de dochter van de eigenaresse van de manege. We waren op de terugweg toen mijn pony een blauwe buis in de berm zag liggen. Pony stopt, ik duik voorover en een botsing tussen het ponyhoofd en mijn kin volgt. Niks aan het handje. We rijden nog een stuk verder als ik opeens sterretjes begin te zien, misschien toch iets aan het handje?

Met een beetje arnica zalf op mijn stijf geworden gezichtje maar lekker vroeg naar bed. Morgen kijken we wel even hoe het gaat. Mijn moeder had de volgende ochtend slechts 1 blik op mijn gezicht nodig om te concluderen dat arnica zalf niet ging werken. Mijn gezicht had namelijk de vorm van een geo-driehoek gekregen. Eentje die klem had gezeten tussen een aantal schoolboeken.
Mijn kaak was op 2 plekken gebroken en gedurende de nacht een stukje opgeschoven.

Aangezien je kaak ingipsen niet zo handig gaat, werden mijn kaken na een lesje rechtrichten op elkaar genaaid. Hekwerkje erin, ijzerdraadjes erdoor en goed stevig vastzetten. Gelukkig werd deze verbouwing onder narcose gedaan, echt prettig is het namelijk niet als ze een paddock in je mond aanleggen. Naast die paddock stonden er ook andere minder leuke dingen op mij te wachten, 6 weken vloeibaar eten bijvoorbeeld. Niet meedoen met de gymles. Tientallen bezoeken aan de kaakchirurg en… niet kunnen gapen.

Maar al dat alles bleek niet op te wegen tegen dat andere wat ik had. Een virus. Een virus waarvan mijn moeder tot dat moment nog niet wist dat hij zo heftig was. Sterker nog, ze dacht dat het virus na de gebeurtenis wel weg zou zijn. Maar nee, terwijl ik daar als 8-jarig hummeltje na een operatie wakker word uit de narcose slis ik tussen mijn op elkaar genaaide tanden door:

Mama, ik hoef toch niet van paardrijden af?

Verder lezen:

1 Reactie(s)

  • Reply
    Laura
    6 augustus 2017 at 21:52

    Wat was je een bikkel op je achtste! Leuke column. Ik zie het zo voor me; heel beeldend geschreven.

Plaats een reactie