Als de vrachtwagen voor me niet snel optrekt, dan stap ik uit om te laten zien waar zijn gaspedaal zit. En die Megane naast hem, daar schop ik ook een deuk in. En jij, dom schaap, ja, jij daar in de wei? Wat sta je ons nou uit te blaten. Ga lekker zelf in de file staan.
Ik geef het meteen toe: ik ben niet zo gezellig als ik honger heb. Het gebeurt regelmatig dat ik na mijn werk, dik in de file gestaan, niet zo gezellig thuis kom. Daar heeft vriendlief wat op bedacht. Op de tafel in de woonkamer ligt dan een zak kroepoek of wat komkommer. Om mij op veilige afstand van hem te houden, tot de ergste honger gestild is. Als het zoethoudertje op is, dan pas krijg ik een kusje.
Nu is het opmerkelijk hoeveel paarden en hun baasjes op elkaar kunnen lijken. Ook bij Kira stond ik af en toe als een ninja tanden te ontwijken als ze hongerig was. Laten we eerlijk zijn: dat is ze altijd.
Na de zoveelste ‘speelse hap’ (ja, uhu..) was ik er klaar mee, dus deed ik wat research en vond een stappenplan om de voernijd eruit te krijgen. Wat lekkers voor d’r neus houden en als ze met haar samoerai aan kwam, neus wegduwen en een ‘foei’-woord zeggen. Dat werd in mijn geval ‘negeren’.
Weken gingen voorbij. Negeren. Negeren. Negeren. Stalgenoten vroegen zich langzaam aan af wat ik moest negeren en keken me ietwat vreemd aan. Negeren.
Zo geschiedde het wonder. Kira kan op commando eten. Geen rondvliegende werpmessen meer. Niet meer met gevaar voor eigen leven met een voerschep langslopen.
Dat hele idee van ‘negeren’ stond mijn vriend wel aan. Dus toen ik op een avond schuimbekkend thuis kwam na het uitfoeteren van elke stoeptegel, stond er geen bakje komkommer of zak kroepoek op me te wachten. Met mijn oren plat in mijn nek en mijn ogen wegdraaiend keek ik de keuken in.
“Negeren lieverd”, zei mijn vriend.
Nou, één ding negeert mijn vriend nooit meer: waarschuwingen van hongerige merries.
Als ik briesend uit de file kom na een lange werkdag, staat mijn bakje komkommer gewoon weer klaar. Braaf paard vriendje.
Nog geen reacties