Column

[Column] Hulptroepen

Elke dag ga ik op de fiets naar Kira. Om met mijn fiets van ons schuurtje naar de weg te komen moet ik langs ons huis door een smal steegje. Gezellig met wat begroeiing, weinig licht en… spinnen.

Spinnen en ik gaan niet zo goed samen. Ik hoor wel eens dat ik ‘de rust zelve ben’. Nou, die hebben mij dan nog nooit in de buurt van een spin gezien. Uiterst voorzichtig loop ik daarom door dat steegje heen, om te voorkomen dat ik face first in een spinnenweb wandel. Maar hé, ik heb het er graag voor over zodat ik op m’n fietsje naar Kira kan. Deze korte wandeling door ground zero is wel het minste wat ik de afgelopen jaren voor Kira heb gedaan. Soms vraag ik mezelf wel eens af of er geen steekje bij me los zit. Maar als ik dan na het rijden nog even lekker met haar aan de hand langs het bos op stal wandel, dan weet ik dat het alle ellende waard is geweest. En ik twijfel er niet aan dat ik alles voor Kira over heb.

Kira zou Kira alleen niet zijn, als zo’n rustig wandelingetje accuut kan omslaan in een boel spanning en sensatie. Ook deze keer besluit Kira rechtsomkeert te willen. Ze draait om me heen en duikt nog net even met haar neus dicht langs de bosjes. In haar draai neemt ze een spinnenweb mee, inclusief bewoner.

Met een dikke kruisspin op haar neus probeert Kira al hoofdschuddend kenbaar te maken dat ze wel wat hulp kan gebruiken.

Liefdevol kijk ik haar aan en denk aan alle keren dat ik haar mijn hulp heb kunnen bieden. Ik kijk in haar mooie bruine ogen en fluister tegen haar: “Dikke doei, je bekijkt het maar, er zijn grenzen.”

Verder lezen:

Nog geen reacties

    Plaats een reactie