Eind 2017 besloot ik mijn startpas op te zeggen. Alle pogingen die ik deed om wedstrijden te starten eindigde in blessures en teleurstellingen.
De druk was van de ketel maar ik trainde wel rustig door. Omdat we verhuisd waren moesten we op zoek naar een nieuwe instructeur en na wat minder goede matches vonden we een hele fijne instructrice. We gingen iets fanatieker aan de slag en Kira ging weer heel fijn lopen. Stiekem begon er weer wat te kriebelen en op een dag sprak onze instructrice dat ene gevaarlijke woord uit. “Als je op wedstrijd gaat dan…”.
Deze opmerking sloeg accuut op Kira’s luchtwegen en om herhaling van dergelijke praat te voorkomen knalde ze er nog een blessure overheen. Het moment van opgeven was nabij.. weer de luchtwegen. Weer een kreupelheid die niet te herleiden was. Ik was er klaar mee, écht helemaal klaar mee. Misschien moest ze dan toch maar met vroegtijdig pensioen ergens, waar ik haar in de weekenden kon opzoeken.
Langzaam begon ik aan het idee te wennen dat ik Kira niet meer dagelijks zou zien. Dat ik meer tijd zou krijgen voor andere leuke dingen en iets meer financiële ruimte. Het besef werd steeds groter en ik maakte een definitieve keuze: Hell to the no! Ik kan Kira niet missen.
Toen ze eenmaal weer op de rit was wist ik wel één ding zeker. Er moest iets veranderen, anders gingen we met dezelfde snelheid naar de volgende blessure. Het plan: heel veel rechtuit rijden. Er stond een carrièreswitch voor de deur; Kira ging een recreatiepaard worden.
Ik moet toegeven dat ik het spannend vond, jarenlang had ik geen buitenritten gemaakt met Kira en ze kan best wel een beetje, nou ja, Kira zijn.
De eerste buitenrit die we na lange tijd maakte werd helemaal geen spannende rit met wilde verhalen. Kira was super braaf. Toen ik dat trots aan een stalgenootje vertelde, dacht ze eerst dat het een grap was dat ik met Kira naar buiten was geweest. Toen het geen grap bleek te zijn keek ze me aan alsof ik haar net had verteld dat ik het leven niet meer zag zitten. Naar buiten op Kira.. dat doen alleen mensen die het leven hebben opgegeven. Jep.. Kira had een hele goede reputatie.
Gelukkig hoefde ik de carrièreswitch niet helemaal alleen te doen. Kira kreeg de steun van haar paddockmaatje, waarmee we regelmatig op buitenrit gingen. Alle keren gedroeg ze zich voorbeeldig.
Ze was zo braaf dat ik het zelfs aandurfde om met haar naar de Loonse en Drunense duinen te gaan. Een droom die uitkwam, galopperend over de grote zandvlakte. Geen seconde heb ik niet de controle gehad. Na een flinke galop terug in draf? Geen probleem.
Na het overlijden van mijn pony Diana had ik niet gedacht dat ik ooit nog zo’n vertrouwd gevoel en band zou hebben met een paard. Maar Kira bleef me verbazen en zelfs onze eerste buitenrit zonder ander paard is een feit. Ja, ik begreep Kira al voor een groot gedeelte maar het laatste kwartje is gevallen. Terwijl we op buitenrit naar een zwemmeertje lopen weet ik het zeker. Ik kan lezen en schrijven met dat paard. Op dat moment weet ik zelfs precies wat ze denkt.
“Nee.”
Nog geen reacties