Het weideseizoen is heerlijk voor de paarden maar ik vind het ook altijd heel spannend. Een venijnige trap is zo uitgedeeld en als die slecht terecht komt, kan dat een boel ellende veroorzaken. Je kan misschien al raden waar dit heen gaat: Kira heeft afgelopen week zo’n trap ontvangen.
De bewuste dag kwam ze vrolijk naar me toe in de wei en merkte ik niks vreemds aan haar. Op stal checkte ik uitvoerig haar benen zoals ik dat altijd doe na de wei, en ook daar geen bijzonderheden. Op een druppeltje bloed op d’r achterbeen na. “Rotvlieg” dacht ik nog.
Ik kletste nog even met een stalgenootje terwijl ik bij Kira in stal sta en opeens valt me iets op. Enigszins bezorgd til ik de staart van Kira op en mijn eerste gedachte kwam volledige overeen met de locatie van de verwonding. Kut.
“Een klassieke wond die merries elkaar bezorgen” aldus de dierenarts. Klassiek, hiphop, het maakte me niet zoveel uit. Zolang de kijkdoos maar weer gesloten zou worden. Ze durfde namelijk ook niet te plassen en mijn paardenmama hart brak bij het zien van de pijnlijke pogingen die ze ondernam tijdens het wachten op de dierenarts.
Nadat Kira’s Kardashians ingreep was voltooid konden we rustig de sedatie eruit wandelen. Het duurde niet lang voordat de eerste stop werd ingelast, ze had er lang genoeg op moeten wachten: een welverdiende plaspauze.
De opluchting straalde van Kira af en nog nooit was ik zo blij dat ze er eentje was: een pismerrie.
Nog geen reacties