Het is alweer even geleden dat mijn relatie werd verbroken en dat ik mezelf vrijgezel kon noemen. Het was geen leuke periode in mijn leven maar op een gegeven moment kon ik ook de positieve dingen ervan in gaan zien.
Als ik op stal de partners van stalgenoten met paarden en kruiwagens zag lopen was ik altijd een tikkeltje jaloers. ‘Die van mij’ moest acuut aan de antihistamine als ik per ongeluk met mijn rijbroek aan langs liep. Hij kreeg letterlijk huiduitslag van paarden. Hoe fijn zou het zijn als een nieuwe vlam me niet niezend zou begroeten als ik van stal thuis kom?
In mijn hoofd schreef ik al hilarische columns voor wanneer ik mezelf weer in date-land zou begeven. Ooit. Want ik had hele andere dingen aan mijn hoofd. Daarmee volgde ik meteen het advies op van mensen uit mijn omgeving die zeiden ‘je moet niet op zoek gaan, er komt vanzelf iemand op je pad’.
Ik bleek het volledig verkeerd verstaan te hebben, want na een aantal maanden vrijgezel te zijn, viel ik als een blok voor iemand tijdens het boulderen. Letterlijk, kan ik je zeggen. Met een zwaar gekneusde enkel lag ik onderaan de klimmuur. Zo werd ‘er komt vanzelf iemand op je pad’ opeens ‘er raapt iemand je vanzelf van de mat’.
Dit klinkt wellicht als het begin van een sprookje maar ik had er goed aan gedaan om op dat moment weg te rennen. Met mijn zwaar gekneusde enkelbanden kwam ik alleen niet zo ver. Dus nu vier ik vandaag voor de tweede keer Valentijnsdag met een lieve, knappe en sterke jongen waarmee ik ontzettend kan lachen en met wie ik de passie voor boulderen deel.
En die me niezend begroet als ik thuis kom van stal, want hij is kneiterallergisch voor paarden. Damn it….
Nog geen reacties