In de modebranche kijken we er niet meer van op: modellen die worden gefotoshopt om er nog net even iets mooier en slanker uit te zien.
Gelukkig valt er in de paardenwereld niet zoveel te fotoshoppen. Ja ok, een halstertouwtje hier en daar. Ik geef het ook toe, ik laat zelfs lantaarnpalen verdwijnen op mijn foto’s. Maar ik moest mezelf wel even achter de oren krabben toen ik een tutorial voorbij zag komen waarin werd uitgelegd hoe je de oren van je paard kunt draaien op de foto. In plaats van naar achteren of opzij, heeft je paard op elke foto zijn oortjes naar voren. Wait. What?
Ja, zelfs oren moeten worden gefotoshopt voordat ze voldoen aan de eisen des tijds. De grote vraag is: wie houden we nu eigenlijk voor de gek?
Als je door mijn Instagram feed scrollt zie je daar natuurlijk ook de leukste foto’s. Niemand die ziet dat ik afgelopen week een hoofdpijn 6-daagse heb gehouden en met een van pijn vertrokken gezicht mijn stal stond te mesten, omdat ik al weken last heb van een zere elleboog. Dat ik om half 9 nog even een avondmaaltijd uit de magnetron toverde staat er ook al niet op, de lunch bij een hippe tent natuurlijk wel.
Ik doe dus net zo hard mee aan deze poppenkast en ik kan me er nog druk om maken ook. Ik baal er namelijk van dat ik geen leuke, mooie of grappige content online heb gezet de afgelopen weken. Dat ik niet honderden Instagram volgers erbij heb gekregen. Over de stoflaag op mijn Facebook pagina maar niet te spreken.
Ik wil iemand zijn die werkt, een paard heeft, leuke dingen doet, een opgeruimd huis heeft en daar tussendoor nog even een hilarische column uit haar mouw schudt. Net zoals al die anderen. Zoals je aan de radiostilte op mijn blog hebt kunnen zien: missie mislukt. Tot groot ongenoegen van mezelf.
Mijn humeur wordt er niet beter van en als ik op het toppunt van zelfmedelijden en irritatie op stal kom, staat Kira op me te wachten.
Geïrriteerd en met haar oren plat in haar nek. Mijn ongeduldige poging om het halster om te doen mislukt en het kwartje begint te vallen. Ik ontspan, laat mijn schouders zakken, haal diep adem en leg mijn hand voorzichtig op Kira’s hals. De spiegel die Kira mij voorhoud is niet te ontkennen. Waar maak ik me in vredesnaam druk om?
Ik doe het halster om, krab de hoeven uit en loop de box uit. “Ga je mee?”
Kira volgt mij mee naar buiten, haar oren naar voren, gefocust op wat voor haar op dat moment het belangrijkst is. Ze focust zich op mij.
Social Media is leuk maar laten we niet vergeten dat we geen photoshop nodig hebben om oortjes naar voren te krijgen. Dat de oortjes zelfs niet altijd naar voren hoeven te zijn. Wat we nodig hebben, is een goede spiegel die ons laat zien dat we leuk en mooi genoeg zijn. Want dat zijn we. Allemaal. Altijd.
Nog geen reacties