Afgelopen week was het Valentijnsdag. De dag van de liefde. Chocolade en rode rozen. Kaartjes van geheime beminnaars. Romantisch eten bij kaarslicht. Of in mijn geval: een normale werkdag.
Mijn vriend en ik zijn inmiddels ruim 10 jaar samen en het krijgen van bloemen heb ik opgegeven. Net als het samen genieten van de paardensport. Ik heb het geprobeerd hoor en het leek te lukken. De lol ging er alleen snel van af toen hij allergisch werd voor paarden. Ja, allergisch! De horror.
Met zeer hoge uitzondering gaat hij nog wel eens mee naar stal. Niet echt materiaal voor de Horse & Hunk kalender dan, met rode ogen en non stop niezen blijft hij zo ver mogelijk bij paarden vandaan. Zijn humeur wordt er ook niet beter op, kan ik je vertellen.
Maar nood breekt wetten, dus ik had voor Valentijnsdag een verrassing voor hem in petto. Mijn andere date (Kira, dûh) zit in de lappenmand en er moest wat geregeld worden.
“Lieverd, had je romantische plannen voor vanavond?”
– Eh, nee?
“Mooi, de osteopaat kan alleen vanavond nog, maar dan moet ik wel naar haar toe. En jij moet mee”
Je moet weten dat ik niet zo’n held ben met een trailer achter m’n kont. Zéker niet als het op een plek is waar ik nog nooit ben geweest en als het donker is. Ik ben dan ook niet de beroerdste, om toe te geven dat ik in zulke gevallen graag mijn vent bij me heb. Allergie of niet.
Zodra Kira in de trailer staat begint het genies. Zoals gebruikelijk is het genies omgekeerd evenredig aan zijn humeur. Het bezoek verloopt goed, Kira gedraagt zich als een engeltje. Aan het einde van de avond zitten we weer in de auto naar huis. Ik trots op het paardenkind, vriendlief niet te genieten.
“Lieverd, dank je wel dat je mee bent gegaan. “
– Haaaaaaaatsjoe
“Weet ik, ik ook van jou”
Nog geen reacties