Natuurlijk hoef ik je niet uit te leggen dat paardrijden echt niet zo makkelijk is als dat het eruit ziet. Zelfs de paarden ‘waar alle knopjes opzitten’ worden dag in dag uit getraind om nog beter te worden.
Dat weet ik, maar toch krijg je soms de indruk dat het bij anderen vanzelf gaat. Extra frustrerend is het dan, dat het bij jou niet helemaal volgens plan gaat. Maar, even afkloppen, ik zit er weer op, dus mij hoor je slechts beperkt klagen.
Want wat ik niet moet vergeten, is dat ik een tijdje geleden nog, al sorry roepend, door de bak heen vloog. Haperend stuur. Roestige remschijven. Knopjes erop zetten leek er nooit meer van te komen.
Maar de aanhouder wint en langzaam, maar zeker, krijgt Kira toch ook steeds meer knopjes. De knopjes hangen er nog wat los bij en af en toe verstopt Kira er eentje.
Andere optie is dat niet de knopjes het probleem zijn, maar degene die ze indrukt. Zo komen er wel eens trucjes uit, waarvan ik niet wist dat daar al een knopje voor was. Maar ook andersom: denk je net een leuke oefening te doen, sta je opeens achterstevoren in de bak. Verkeerd knopje.
Die missers horen er bij, maar ik ben perfectionistisch genoeg om daar vervolgens tot in den treure over na te denken. Wat deed ik fout? Hoe kan het beter?
Vooral wanneer ik in de auto zit ben ik één groot filosofisch meesterbrein. Asociale, niet doorrijdende, klevende en niet uitkijkende automobilisten trakteer ik zelfs zo nu en dan op een filosofische serenade. Gratis.
Als ik weer eens in een stevige file sta, staat er een flink gepimpte, brullende auto naast me. Elke keer als hij 2 meter kan doorrijden trekt hij vol overtuiging en met een hoop kabaal op. Na een aantal minuten verandert mijn geïrriteerde gezichtsuitdrukking in een glimlach. Bij de brullende auto in kwestie gaat de achterklep open, en de bestuurder komt gehaast uit zijn auto om hem weer dicht te doen.
Gelukkig. Iedereen drukt wel eens op een verkeerd knopje.
Nog geen reacties