Column

[Column] Wake-up call

Verdrietig bekijk ik de filmpjes van Kira die ik vanavond heb gemaakt op mijn telefoon. Het is 6 maart en Kira loopt weer niet goed. Dit keer is er een achterbeen aan de beurt. In mijn hoofd som ik de pech op die ik met Kira heb gehad. Het begon met rugklachten, best wel heftig kunnen we zeggen. Gelukkig was het te verhelpen door manuele therapie en ‘deed ze het weer’. 

Om de focus niet te verliezen kreeg ze een uiterst bijzondere huiduitslag, erythema multiforme. Zat ze van top tot teen onder kringen en strepen. Dat is waar de kringen onder mijn eigen ogen ook begonnen denk ik…

Na getob en gedoe ging het roer om, we verhuisden van Groningen naar Zuid-Holland en Kira moest naar een pensionstal. Fijn! Altijd een rijbare bak in plaats van het moeras in Groningen. Het waren 3 mooie maanden… kreupel. Verrekt hoefbandje. Zeg dat wel. Verrekt! Maar we lieten ons niet uit het veld slaan. Na maanden stappen mochten we weer aan de slag. Het waren 3 mooie maanden… hoesten. Nee, niet zomaar hoesten. Een flinke luchtweg infectie met het groene slijm tot waar je kon kijken. Medicijnen, meer medicijnen, nog meer medicijnen. Het werd zomer en het ging go…dverdomme weer fout. Bacteriële huidinfectie. Haar hele rug open. Gelukkig was het zomer, konden we vaak wassen en smeren en ging het over… in weer hoesten. Medicijnen, nog meer medicijnen en uiteindelijk een kliniek opname. Als ze maar weer beter werd. En dat werd ze! Het waren 3 mooie maanden… kreupel. Stappen, kreupelheidsonderzoek, nog meer stappen, opbouwen en weer terug naar af. Na weer opbouwen ging het goed, ik herhaal! Het ging goed. Mis.

Daar zijn we weer. Op het strafbankje. Ik bekijk filmpjes van onze wedstrijd, het filmpje van vanavond en de filmpjes van haar vorige kreupelheid. Uiteindelijk kom ik uit bij een filmpje van precies een jaar geleden. 6 maart 2016.

Het is geen filmpje van Kira. Het is een filmpje van Diana, waarbij ik met mijn hand door haar dikke wintervacht streel. Dat is iets wat ik nooit meer kan doen. Nooit.

BAM. Hallo weinig subtiele wake-up call.

Dat Kira en ik frontaal in een rozenstruik met doorns zijn gelazerd in plaats van het pad over de rozenblaadjes te nemen is wel duidelijk. Maar het filmpje van Diana herinnert mij aan een belangrijk iets: Kira is er nog en ze wordt weer beter.

Hoeveel pech je ook hebt met je paard. Hoe vaak je het ook niet ziet zitten. Focus je niet op de doorns. De rozenblaadjes hangen aan dezelfde struik. Go for it en geniet van elk mooi moment dat je gegeven is. 

Verder lezen:

Nog geen reacties

    Plaats een reactie